-- Jenny Lewis - Acid Tongue [Warner Bros, 2008]

Folk, country, eş-dost ve melekler şehri

Rilo Kiley’nin alımlı solisti (ve anladığımız kadarıyla en arkadaş canlısı) Jenny Lewis grubunun geleceğini bir belirsizliğe emanet edecek kadar güçlü bir solo albümle yıl sonunda karşımıza çıkacak "en iyiler" değerlendirmelerinde en çok adı geçecek isimlerden biri olmayı şimdiden garantilemiş.
Lewis’in Johnathan Rice ile olan gönül ilişkisini üretken bir müzikal aktiviteye de dönüştürmeyi başardığı "Acid Tongue", hem bir kırmızı halı seremonisine tanık oluyormuşsunuz izlenimi veren konuk listesi hem de bir şarkı yazarının hızlı yükselişini belgelemesi açısından ışıl ışıl bir albüm.

Tabii bu ışıltı sadece mutlu mesut bir indie rock albümü ile karşı karşıya olduğumuz izlenimi vermesin. Lewis tehditkar olmayı da içinizi ısıtmayı da rahatlıkla başarabiliyor albümün 47 dakikalık süresi dahilinde. “Pretty Bird”, “Acid Tongue” ve “Sing A Song For Them” gibi tatlı tatlı derdini anlatan şarkıların yanına “The Next Messiah” gibi yaklaşık 9 dakikalık yüksek gerilimli bir blues epiğini hiç sırıtmadan yerleştirebiliyor. Ya da “Bad Man’s World” gibi Geoff Barrow’un altyapı desteği olsa yeni bir Portishead klasiği olabilecek şarkıyı. Ve hatta “Jack Killed Mom” gibi otobiyografik göndermelerle tıka basa yüklü cinai rock gospelini de...
Elvis Costello destekli, “erkek arkadaş” Johnathan Rice’ın elinden çıkma country güzellemesi “Carpetbaggers”i de unutmadan ekleyelim.
Albüm boyu sıkça kulağınıza çarpacak Chris Robinson’ın (The Black Crowes) ve She & Him’in (haliyle) She’si, Almost Famous’ın evden kaçan hostes ablası Zooey Deschanel’in geri vokalleri de dikkatli kulakların yüzünü güldürecek cinsten.

not düşmeden etmeyeyim;

daha önce Rolling Stone Türkiye'de yayımlanmıştır.